باید از زندگی لذت برد/ مادربزرگی که هرگز پیر نشده است/ حتی یک لحظه کسالت‌بار در زندگی‌ام سراغ ندارم
نانسی مِرین (Nancy Meherne) تصمیم دارد تا وقتی که توانایی انجام «یک پرش کوچک» را دارد به موج‌سواری ادامه دهد.
به گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بین الملل صندوق بازنشستگی کشوری، آنا فرانسیس پیرسن در گاردین نوشت: در میانۀ زمستان، نانسی مِرین آماده می‌شود تا دل به دریا بزند: «وقتی می‌بینم یک موج بزرگ از راه می‌رسد، هیجان‌زده می‌شوم.»
نانسی مرین زندگی ساده‌ای در کنار دریا دارد: باغبانی و پریدن روی موج‌های آرام و کوچک در ساحل اسکاربورو (Scarborough) در چند قدمی خانه اش. تختۀ موج‌سواری این موج‌سوار ۹۲ساله که در دهه ۱۹۷۰ در نیوزیلند توسط کارخانه تولید چکمه و دیگر محصولات لاستیکی و فومی ساخته شده است، بیشتر شبیه سنگ پا به نظر می‌رسد.
این تخته شنا، برعکس صاحبش، ظاهر چندان خوبی ندارد؛ راه راه‌های قرمز و آبی آن خیلی وقت است که پاک شده ولی سبک بوده و برای کسی در دهه نود زندگی خیلی هم مناسب است.
او که مادربزرگ ۷ نوه است، اغلب با لباس شنا تا کمر در آب می‌رود و با دیدن اولین موج مناسب روی تخته می‌پرد.
مرین می‌گوید: دیگر موج‌سواران به من احترام می‌گذارند. لابد چون من پیرم، توجهشان جلب می‌شود. آنها منتظر بلندترین موج‌ها می‌مانند، ولی من با دیدن یک موج بزرگ مناسب هم روی آن می‌پرم. سرعت گرفتن روی موج را دوست دارم. واقعاً عالی است.
او که در سال ۱۹۲۹ و در آغاز دوران رکود بزرگ اقتصادی در ولینگتون به دنیا آمده، می‌گوید زندگی اش حتی یک لحظه‌ی کسل کننده نداشته است.
او در آغاز بیست سالگی، بعد از به پایان رساندن تحصیلاتش، به عنوان معلم مدرسه مشغول به کار شد و نیوزیلند را با هدف تحصیل و کار در انگلستان و اروپا ترک کرد. آن زمان، آخر هفته‌هایش را به گشت و گذار در اطراف شهرهای محل زندگی اش، مسافرت رایگان با خودروهای گذری، خواب در ایستگاه قطار و ماندن در مهمانسراهای ارزان قیمت می‌گذراند.
آن طور که تعریف می‌کند، حتی یک بار در روستای کوچکی در فرانسه ناگزیر شد شبی را با یکی از دوستانش در یک قبرستان به صبح برساند چون جایی برای ماندن نداشتند.
سفرهایش او را به هند، افغانستان، سوریه، لبنان و پاکستان کشاندند. در پاکستان برای سه ماه در مدرسه ای درس داد.
پس از بازگشت به نیوزیلند، در کنار همسرش، داگ، که معلم دبستان و مربی موسیقی بود، به پرورش سه فرزندشان مشغول شد. فلسفه آموزشی او همانند فلسفه زندگی اش بود: باید لذت برد.
پیش از نقل مکان به وانگانی، سال‌های اول زندگی مشترکش را در کنار پارک ملی در نورث آیلند مرکزی گذراند.
درباره خاطره دیدن اقیانوس برای اولین بار و حیرت از عظمت آن می‌گوید: تا آن زمان فکر می‌کردم آب را فقط در اندازه‌های کم می‌توان یافت.
مرین که شناگری مشتاق و زمانی غریق نجات هم بوده است، می‌گوید که تا اواخر ۳۰ سالگی و اوایل دهه ۴۰ زندگی اش هرگز به شناکردن فکر نکرده بوده است تا اینکه روزی تخته شنای پسرش را می‌گیرد و به آب می‌زند.
می‌گوید: هیچ تلاشی نکردم و هیچ گاه روی تخته نایستادم ولی عاشق این کار شدم. هرجا که امکانش بود در آب می‌رفتم.
سایمون براون، ۶۳ ساله، عضو کلوب موج‌سواری که مرین هم در آن عضو است می‌گوید: او با اینکه روی تخته نمی‌ایستد ولی باز هم یک موج‌سوار است چون برای شناکردن به آب نمی‌رود؛ او می‌رود تا سواری کند.
براون که ۴۰ سال است مرتب مرین را در آب می‌بیند، او را منبع الهام بسیاری از افراد می‌داند و می‌گوید: هنوز همان تخته قدیمی را سوار می‌شود. آن قدر با آن تخته در آب رفته که همه رنگ‌هایش پاک شده است.
نانسی مرین گیاهخوار، سلامتی اش را مدیون رژیم غذایی بدون قندی می‌داند که از والدینش آموخته است. پدرش به دلیل مشکلات بعد از مجروح شدن در جنگ جهانی اول، ناگزیر به رعایت رژیم غذایی بوده است که کم کم در خانواده جا می‌افتد و او همچنان به همان رژیم ادامه می‌دهد.
او دیگر رانندگی نمی‌کند، ولی همچنان سوار دوچرخه می‌شود و با حضور در برنامه‌های ورزشی و حرکت با موسیقی کلاسیک رادیو خود را لاغر نگه می‌دارد.
مرین که در ماه آگوست ۹۳ ساله می‌شود می‌گوید تا زمانی که توانایی انجام «یک پرش کوچک» را داشته باشد، به موج‌سواری ادامه می‌دهد.
سایمون براون که خودش مطمئن نیست با توجه به خطرات اشعه‌های مضر آفتاب همچنان بخواهد به موج‌سواری ادامه دهد می‌گوید: «نانسی سنش بالا رفته ولی پیر نشده است. می‌دانید که منظورم چیست؟»
منبع: هفته نامه گاردین
عکس‌ها از: جولی چندلی
برگردان از: فاطمه اتراکی
