بخشی از کتاب:

پس از ارائه تز و گذراندن بقیهُ دروس سرانجام دعوتنامه‌ای از طرف دانشگاه فلوریدا برای جشن فارغ‌التحصیلی یا بهترست بگویم جشن دانش‌آموختگی دریافت نمودم که همراه با حدود بیست عدد کارت با نام و فامیل خودم بود که برای دوستان و آشنایان در نظر گرفته بودند. عشق به‌ایران و شوق بازگشت به وطن به‌قدری در من جوشش و غلیان داشت و برای رسیدنش در تمام دوران تحصیل روزشماری کرده بودم که این کارت‌ها و دعوت به‌جشن و پوشیدن لباس دانش‌آموختگی برایم هیچ انگیزه‌ای ایجاد نمی‌کرد! به‌همین خاطر درست در موعد برگزاری مراسم جشن، من در حال بستن چمدان و ساک دستی و خداحافظی با دوستانم بودم! ایام ژانویهُ ۱۹۷۵ میلادی معادل دی‌ماه ۱۳۵۴ خورشیدی هم رسیده بود و دوستانم توصیه می‌کردند که در این زمستان و تعطیلات کریسمس دست نگهدارم و باز گشت را به بهار بیندازم، به‌ویژه که راه‌های زمینی مسیر اروپا و ترکیه تا ایران پر برف و خالی از خطر نیست.