فاصله ۲۴ ساله سن بازنشستگی و امید به زندگی در کشور
به هر میزان امید به زندگی در یک کشور افزایش پیدا می کند فاصله سن بازنشستگی تا پایان عمر طبعا بیشتر می شود؛ این مساله مساوی با افزایش تعهدات صندوق های بازنشستگی است.
به گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بین الملل صندوق بازنشستگی کشوری، کوشیار قدوسی، روزنامه نگار در گزارشی که ویژه نامه شماره ۳۱ هفت صبح آن را منتشر کرده، آورده است: امید به زندگی یک شاخص آماری است که نشان می دهد هر عضوی از جامعه در هنگام تولد به طور متوسط چند سال می تواند توقع حیات داشته باشد. بنابراین امید به زندگی یکی از شاخص های توسعه یافتگی کشورهاست چون وضعیت سلامت و بهداشت، شرایط اقتصادی و سیاسی در آن تاثیر مستقیم دارد.
وی در ادامه می گوید: طبق آخرین آماری که بانک جهانی منتشر کرده مردم ژاپن بهترین وضعیت را از این نظر دارند. در سال ۲۰۱۵ مردان ژاپنی می توانستند انتظار داشته باشند ۸۳.۷ سال عمر کنند و زنان ژاپنی ۸۶.۸ سال. در همین گزارش ایران هم با ۷۵.۵۹ سال در رتبه ۶۲ جهانی قرار داشت. در دو سال اخیر قطعا این شاخص بهبود یافته و در سال ۹۵ وزیر بهداشت امید به زندگی در زنان ایرانی را ۸۱ سال و در مردان ایرانی را ۷۶ سال اعلام کرد.
این روزنامه نگار همچنین تاکید می کند: مساله ای که اینجا با آن سر و کار داریم این است هرچقدر امید به زندگی در یک کشور افزایش پیدا می کند، فاصله سن بازنشستگی تا پایان عمر طبعا بیشتر می شود. این مساله مساوی با افزایش تعهدات صندوق های بازنشستگی است. به همین دلیل هم هست که در کشورهای توسعه یافته که مردم طول عمر بیشتری دارند سن بازنشستگی هم بالاتر تعیین می شود. چراکه می خواهند ورودی های صندوق را با میزان خروجی آن متعادل کنند.
وی با اشاره شش نکته آماری یادآور می شود: اول، میانگین سن بازنشستگی در ایران بر اساس آنچه محمود اسلامیان، مدیرعامل سابق صندوق بازنشستگی کشوری اعلام کرده ۵۱.۵ سال است. یعنی فاصله سن بازنشستگی تا پایان عمر به چیزی حدود ۲۴ سال می رسد. در دهه ۵۰ و ۶۰ که عمده قوانین بازنشستگی ما وضع شده این شاخص حدود ۵۵ سال بوده. یعنی آن زمان فاصله امید به زندگی با سن بازنشستگی خیلی ناچیز بوده، اما حالا این فاصله ۲۴ ساله، بار سنگینی بر دوش صندوق های بازنشستگی انداخته و صرفا همین مساله ضرورت تغییر در قوانین سن بازنشستگی در کشور را به اثبات می رساند.
وی ادامه می دهد: دوم، در آخرین گزارشی که درباره شاخص امید به زندگی و در سال ۲۰۱۶ میلادی منتشر شده، ایران در رتبه ۶۲ جهانی قرار دارد. یعنی بالاتر از کشورهایی مثل برزیل، مالزی و هند. در این گزارش امید به زندگی مردان ایرانی ۷۴.۵ سال و زنان ایرانی ۷۶.۶ سال ذکر شده یعنی به طور میانگین ۷۵.۵ سال. عموما در همه کشورها امید به زندگی در زنان بیشتر از مردان است. سوم، در بین کشورهای همسایه، ترکیه معمولا در این شاخص وضعیت مشابه ما دارد. در این رده بندی، البته کشور ترکیه ۷۵.۸ در رتبه ۵۸ و بالاتر از ایران قرار دارد. کشورهایی مثل قطر، عمان و امارات هم وضعیت بهتری از ما دارند.
وی در چهارمین نکته عنوان می کند: امید به زندگی در عربستان کمتر از کشور ما است. این شاخص در عربستان به طور میانگین ۷۴.۵ سال گزارش شده که به معنی قرار گرفتن آن ها در رتبه ۸۰ این رده بندی است. کشورهای کویت، اردن، آذربایجان، مصر و عراق هم به ترتیب در رتبه های ۷۶، ۸۴، ۹۶، ۱۰۷ و ۱۲۱ قرار دارند.
وی ادامه می دهد: پنجم اینکه، در صدر جدول کشورها با بهترین وضعیت امید به زندگی، ژاپن و سوئیس قرار دارند. در ژاپن عدد ۸۳.۷ و در سوئیس ۸۳.۴ گزارش شده. کشورهای سنگاپور، استرالیا و اسپانیا هم به ترتیب در رده های بعدی قرار دارند. در انتهای جدول هم کشورهایی مثال سیرالئون، آنگولا، آفریقای مرکزی با میانگین امید به زندگی ۵۰.۱ سال، ۵۲.۴ سال و ۵۲.۵ سال دیده می شوند. آمریکا هم با ۷۹.۳ سال خیلی وضعیت خوبی ندارد و در رتبه ۳۱ قرار دارد. البته یکسال پیش نشریه اکونومیست گزارشی منتشر کرد و مدعی شد شاخص امید به زندگی در ایران بالاتر از آمریکاست.
این روزنامه نگار در ششمین و آخرین نکته خود درباره امید به زندگی یادآور شده است: برگردیم به روند بهبود شاخص امید به زندگی در ایران. دقیقا نیم قرن پیش، امید به زندگی در ایران ۴۸.۸۹ سال بوده است. عجیب اینکه آن زمان برعکس حالا امید به زندگی در مردان ایرانی بالاتر از زنان بوده. شاخص امید به زندگی در ایران همینطور شیب صعودی خود را حفظ می کند و در سال ۱۹۷۸ میلادی که انقلاب اسلامی رخ می دهد،به ۵۵.۷۱ سال می رسد. در سال های جنگ تحمیلی، این شاخص در ایران یک روند نزولی را طی می کند و در سال ۱۹۸۴ به ۵۴.۷۵ سال می رسد. بعد از پایان جنگ دوباره این شاخص سیر صعودی می گیرد؛ طوریکه در سال ۱۹۸۹ میلادی به ۶۲.۴۰ و در سال ۲۰۰۰ و همزمان با آغاز هزاره سوم مرز ۷۰ سال را رد می کند.
وی تاکید می کند: بدیهی است که این روند مثبت در سال های آینده هم ادامه دارد؛ اما در عین حال باید فکری هم به حال صندوق های بیمه گر کرد که تعهداتشان روز به روز بیشتر می شود.
