نویسندگی از اهواز تا تهران/ بازنشستگی زمان خانه نشینی نیست
«احمد عبدالله پور» متولد ۱۳۱۶ در شهر اهواز و از بازنشستگان صندوق بازنشستگی کشوری است که با ۳۰ سال سابقه، از آموزش و پرورش بازنشسته شده است. وی علاوه بر تعلیم علم و دانش در مدارس و دانشگاه های اهواز و تهران، دستی در نویسندگی دارد و کتاب شعری نیز از او در سال ۱۳۸۲ به چاپ رسیده است.
عبدالله پور با بیان اینکه در اهواز متولد شدم و پدرم کارمند شرکت نفت بود، گفت: من از دوران ابتدایی تا دبیرستان را در اهواز گذراندم. در سال ۱۳۴۴ در رشته ادبیات فارسی در دانشگاه تهران قبول شدم و در این رشته تحصیل کردم تا اینکه علاقه بسیار زیادی به ادبیات انگلیسی پیدا کردم. در سال ۱۳۴۸ در دانشگاه علوم تربیتی دانشگاه تهران در مقطع کارشناسی ارشد قبول شدم و پس از چهار سال در سال ۱۳۵۲ فارغ التحصیل و به استخدام وزارت آموزش و پرورش درآمدم.
وی با بیان اینکه علاوه بر تدریس در مدارس اهواز و با تشکیل و تاسیس دانشگاه ها در این شهر، آموزش را در سطح دانشگاهی نیز ادامه داده است، گفت: پس از مدتی جذب دانشگاه های جدید التاسیس اهواز شدم و در این دانشگاه ها هم به تدریس ادبیات مشغول بودم و در نهایت در سال ۱۳۶۷ با ۳۰ سال سابقه بازنشسته شدم.
عبدالله پور از نویسندگی و چاپ مجموعه شعرش با عنوان «پنجره عشق» سخن به میان آورده و می گوید: هفت عنوان کتاب تالیف کردم که یکی از آن ها مجموعه شعرهای من است. اولین کتاب من سال ۱۳۵۳ با عنوان «بنگلادش» که آن زمان تازه از پاکستان استقلال یافته بود، چاپ شد. دومین کتابم، «شیلی و آلنده» در سال ۱۳۵۸ و یکسال پس از انقلاب اسلامی، «نخست وزیران ایران» در سال ۱۳۶۹، «وزرای آموزش و پرورش» در سال ۱۳۷۳ و «پنجره عشق» که مجموعه شعرهای من است نیز در سال ۱۳۸۲ به چاپ رسید و روانه بازار کتاب شد.
وی همچنین افزود: دو کتاب دیگر من با عنوان های «عُشاق نامدار در ادبیات فارسی» و «وزرای ام‍ور خ‍ارج‍ه ایران از اس‍ت‍ق‍رار م‍ش‍روطه ت‍اک‍ن‍ون» در سال ۱۳۹۶ منتشر شده است.
عبدالله پور در روزنامه های قبل و بعداز انقلاب نیز در قالب یادداشت یا داستان های کوتاه و نقد و بررسی آثار ادبی فعال بوده است. او می گوید: من علاقه زیادی به روزنامه نگاری داشتم و برای نوشتن مطالبم در روزنامه ها به کتابخانه های بسیاری مراجعه و آرشیو روزنامه های متعددی چون اطلاعات و کیهان را بررسی و استفاده کردم.
این بازنشسته فرهیخته صندوق بازنشستگی کشوری ادامه داد: در حال حاضر، در کارهای عام المنفعه و برنامه های مختلف در فرهنگسراها و خانه های محله نیز حضور دارم و پای ثابت برنامه های ادبی و هنری این مراکز هستم. در کنار این نیز البته فعالیت های ورزشی هم به صورت مختصر و به همراه دوستان مثل پیاده روی انجام می دهم؛ اما یکی از فعالیت های مورد علاقه ام حضور در گروه کُر است. حضور و فعالیت در گروه های کُر به من انرژی مثبت زیادی می دهد و انرژی های منفی را در قالب آواز و فریاد از روح و جسم من خارج می کند. من با تکیه بر فعالیت در گروه کُر انرژی خوبی می گیرم که این انرژی همراه من در زندگی است.
وی با تاکید بر اینکه اعتقاد دارم بازنشستگی به هیچ عنوان دوره استراحت مطلق یا در خانه و پارک نشستن نیست، گفت: من دو سه عنوان کتاب را در دوره بازنشستگی نوشتم. می توان با فعال بودن و تحرک، این دوره را ثمربخش کرد. اگر در دوران اشتغال به دنبال آموزش و پویایی هستیم باید در دوران بازنشستگی هم فعالیت های مختلفی را برنامه ریزی و شروع کنیم و نباید بازنشستگی را به عنوان دوران تمام شدن عمر حساب کنیم. گرچه زندگی یک دوره، و مرگ نیز یک دوره دیگر و قطعی است، اما انسان باید با پذیرش این دو دوره، برای زندگی برنامه ریزی کند.
عبدالله پور با بیان اینکه بازنشستگی در بسیاری از کشورها مثل ژاپن متفاوت و با کیفیت است، تصریح کرد: در کشورمان نیز می توان برنامه هایی را اجرا کرد که به کیفیت زندگی و سلامتی بازنشستگان پرداخته شود. دوره های آموزشی که به نشاط و سلامتی بازنشستگان منجر می شود هزینه های بسیاری را از دوش دولت در زمینه درمان و سلامت بر می دارد که این روش ها در بسیاری از کشورهای پیشرفته نیز مورد توجه قرار می گیرد. از سوی دیگر، بهبود شرایط بازنشستگی به خود ما هم باز می گردد؛ بازنشستگان زیادی در کشور بودند یا هستند که در سنین بالا همچنان با روحیه بسیار قوی و شاداب فعالیت می کنند. مهم، تعیین هدف برای زندگی در دوران بازنشستگی و تلاش برای رسیدن به آن است.
منبع: ماهنامه ثمر، شماره ۳۲۵
