زندگی علمی من پس از بازنشستگی آغاز شد
پروین ناهیدی، متولد ارومیه، دکترای رشتۀ ادبیات فارسی، استاد دانشگاه، پژوهشگر، عضو انجمن مفاخر ملی و رئیس انجمن دوستداران حافظ در تهران است. او که عمر خود را صرف تدریس، تحصیل و مطالعه کرده، در گفتگویی کوتاه از تجربیاتش به خصوص در دوران بازنشستگی گفته است. این عضو صندوق بازنشستگی کشوری، «پشتکار، تلاش و بازهم تلاش» را از جمله مهم ترین عوامل برای ادامه راه زندگی موفق می داند.
پروین ناهیدی که در آغاز دوران بازنشستگی برای ادامه تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد اقدام می کند، در گفتگو با اداره کل روابط عمومی و امور بین الملل صندوق بازنشستگی کشوری، دربارۀ چگونگی ادامه تحصیلش می گوید: زندگی علمی من در واقع از سال ۱۳۷۵ به بعد، یعنی پس از بازنشستگی، شروع شد.
وی موضوع را این طور برایمان تعریف می کند: من در منطقه ۶ آموزش و پرورش تهران سرگروه ادبیات فارسی بودم. یکی از روزها رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی مرا به دفتر خود فراخواندند و پرسیدند آیا برای ادامه تحصیل دوست دارید به خارج از کشور بروید؟ من هم گفتم اگر امکانش باشد بله ولی کجا؟ گفتند مثلا تاجیکستان که زبان و ادبیات مشترک هم داریم.
ناهیدی در ادامه می گوید: چند روز بعد به من زنگ زدند و گفتند که یک کنفرانس بین المللی ادبیات فارسی قرار است در دانشگاه تهران برگزار شود. نماینده تاجیکستان هم دعوت دارد. در آن جلسه مرا به نماینده تاجیکستان معرفی کردند و قرار مصاحبه گذاشتند و من راهی تاجیکستان شدم.
این استاد ادب و زبان پارسی ادامه می دهد: در تاجیکستان پژوهشگاهی به نام رودکی وجود داشت. در آنجا سه سال کار کردم ولی اجازه حضور در دوره ارشد دانشگاه تاجیکستان را نداشتم تا اینکه روزی رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی به همراه هیأتی به تاجیکستان آمدند. مرا راهنمایی کردند تا مشکلم را با سفارت ایران و رایزنی فرهنگی سفارت مطرح کنم. به این ترتیب در دانشگاه شهر دوشنبه دانشجوی کارشناسی ارشد شدم و طی یک سال و هفت ماه دوره ارشد را تمام کردم. با آنکه دو دانشنامۀ ارشد از شهر دوشنبه و از دانشگاه روسیه داشتم اما مورد قبول مقامات وزارت خارجه خودمان نبود و پس از گذراندن ۱۸ واحد درسی دیگر در دانشگاه اصفهان دانشنامۀ کارشناسی ارشدم تأیید شد. بلافاصله به تاجیکستان برگشتم تا دوره دکترا را شروع کنم. در سال ۲۰۰۸ وارد شدم و سال ۲۰۱۲ فارغ التحصیل شدم.
وی که پس از بازنشستگی هم ارتباطش را با انجمن‌ها و سازمان‌های علمی حفظ کرده است، بیان می کند: پس از بازنشستگی همچنان به کار تدریس اشتغال داشتم و دارم. در حال حاضر در دانشگاه پیام نور و دانشگاه جامع علمی- کاربردی تدریس می‌کنم. جزو استادان رسمی دانشگاه علمی کاربردی هستم و هفته ای دو روز در این دانشگاه تدریس دارم. در سال ۱۳۹۵ هم به عنوان استاد نمونه انتخاب شدم. با استادان رشته ادبیات سایر دانشگاه‌ها هم مرتبط هستم. رئیس انجمن دوستداران حافظ در تهران، عضو انجمن دوستداران ادبیات فارسی، عضو انجمن مفاخر ملی، عضو انجمن استادان ادبیات فارسی در دانشگاه تربیت مدرس و عضو هیأت مدیره انجمن ایران بزرگ هستم و در محافل شاهنامه خوانی شرکت می‌کنم.
وی همچنین اضافه می کند: در جلسات فرهنگستان زبان و ادب فارسی هم شرکت می‌کردم. از انجمن‌های خارج از ایران هم با انجمن پیوند در تاجیکستان همکاری می‌کنم. در سمینار بین المللی در شهر دوشنبه برای بزرگداشت شاعر قرن چهارم هجری، رابعه بنت کعب، سخنرانی داشتم و برای کمال خجندی در سال ۱۹۹۵ در شهر خجند سخنرانی کردم.
این بازنشسته فرهیخته در پاسخ به پرسشی درباره خاطرات شیرین از دوران خدمت خود، توضیح می دهد: من دبیر ادبیات دو دبیرستان در منطقه ۶ تهران به نام‌های شفا و هفتم تیر بودم. در دبیرستان شفا از سال اول رشته ادبیات تا پایان پیش دانشگاهی تمام دروس تخصصی آنها با من بود. نمودار قبولی آن دبیرستان مقام اول را داشت. وقتی در هنگام بازنشستگی برایم مجلس تودیع گرفتند، در سخنرانی ام، همه دانش آموزان گریه می‌کردند. بعد از تمام شدن سخنرانی، گریه خودم شروع شد. دانش آموزان هریک به سلیقه خود برایم هدیه ای گرفته بودند. تعداد هدیه‌ها آنقدر زیاد بود که مجبور شدم با یک وانت کرایه ای آنها را به خانه ببرم. این جلسه بهترین خاطره من از دوران خدمت است.
دکتر ناهیدی پشتکار، تلاش و بازهم تلاش را از جمله مهم ترین عوامل برای ادامه راه زندگی موفق می داند و می گوید: تا آخرین روز زندگی ام فعالیت‌هایی را که در توانم هست تاحدی که جامعه به من نیاز داشته باشد انجام می دهم.
دکتر پروین ناهیدی که در دوران خدمت بنا به درخواست وزارت آموزش و پرورش در تهیه کتاب‌های درسی همکاری کرده است، با ورود به دانشگاه، کتاب جامعی برای تدریس ادبیات فارسی در دانشگاه‌ها تألیف کرد که در سال ۱۳۸۹ چاپ شد. آخرین کتاب وی کتابی دربارۀ معرفی صائب تبریزی و آثار اوست که سال گذشته طی مراسمی از آن رونمایی شد.
گفتگو از: فاطمه خواجوی مهیمنی
