اعزامی از شهر ری

بخشی از کتاب 

ما هم منتظر بودیم تا هنگام ورود ما به عملیات فرابرسد. این تاریکی و انتظار موجب شد تا بچه ها مداحی کنند و روضه بخوانند. بچه ها بی پروا و با صدای بلند گریه می کردند. چنان محیط باصفایی شده بود که وصف شدنی نیست . معلوم نبود تا چند ساعت دیگر چند نفر از این بچه ها زنده بودند. مداحی و ذکر مصیبت حدود یک ساعت طول کشید. بعد از اتمام عزاداری برای سیدالشهدا، نیروها ساکت شدند و استراحت کردند. هوای سنگر سنگین بود و همه جای آن تاریکی مطلق بود. آدم تصور می کرد که داخل قبر قرار گرفته است. به همان صورت نشسته چشمانمان را بستیم و خوابیدیم. شب عملیات بود و اضطراب های خاص خود را داشت. من نمی ترسیدم ولی دلهره خاصی داشتم. نمیدانستم با طلوع صبح چه اتفاقی خواهد افتاد. چشمانم گرم شده بود و نمی دانم چقدر خوابیده بودم که با صدای مسلم از خواب برخاستم. مسلم نیروها را به بیرون از سنگر فرا می خواند. همین طور نشسته و بدون وضو و تیمم و با پوتین و تجهیزات نماز را خواندیم. ما که نیروهای دسته صف بودیم به بیرون از سنگر رفتیم و بقیه نیروهای گردان در سنگر اجتماعی ماندند. هنوز هوا تاریک بود، ولی نسیم صبحگاهی را احساس می کردم. سریع به ستون شدیم و سازمان یافتیم. آرپی جی زن ها جلوتر ایستادند. من پشت سر باباخزائی و کمکش بودم و منصور مهدی هم پشت سر من ایستاد. مسلم عجله داشت و دستور حرکت داد. حسین ظهوریان و داود محسنی و وحید ناحی هم مرتب به ستون نظم می دادند و آنهایی که عقب مانده بودند را در جای خود مستقر می کردند. آماده شدیم به سمت ارتفاع حرکت کنیم، آنجا ارتفاع ۲۲۳ از ارتفاعات قلاویزان در منطقه عمومی مهران بود.

   درباره بازنشسته اهل قلم