انقلاب مشروطیت ایران و تحولات آسیای میانه

انقلاب سالهای ۱۹۰۷-۱۹۰۵ روس ، به اعتلای جنبش انقلابی در ایران در سالهای(۱۹۱۱-۱۹۰۵-م. انقلاب مشروطیت) که دارای ویژگی های ضد فئودالی و ضد امپریالیستی و علیه نظام فئودالی خودکامه و فرمانروایی انحصارهای بیگانه بود بسیار کمک کرد. در پی همین رخدادهای انقلابی بود که در سال ۱۹۰۶ مجلس در کشور پدید آمد و در آن قانون، که در آن قدرت شاه را محدود میکرد تصویب و برخی اصلاحات بورژوازی انجام شد. در اولین سالهای قرن ۲۰ به علت نارضایتی مردم نا آرامی و شورشهایی در تهران و دیگر شهر های ایران به وجود آمد که اوضاع کشور را بسیار نابسامان ساخت. تاثیر مبارزات انقلابی روسیه در ایران قبل از شروع انقلاب ۱۹۰۵ از طریق آزادی خواهان ایرانی در صورت پایگاهی در باکو به وجود آمده بوده بود و از آنجایی که خود رایی و غرض ورزی طبقات بالای جامعه و محافل حاکمه و بی پناهی قشر ضعیف و پایین بود. این نارضایتی به شکلهای مختلف بروز کرد. در سال ۱۹۰۰ به سبب کمبودها ، نا آرامی ، شورشهایی در تهران و دیگر شهر های ایران به وجود آمد که اوضاع کشور را بسیار نابسامان کرد. انقلاب گروه عظیم مردم ایران سرانجام در دسامبر ۱۹۱۱ حکومت ارتجاعی ایران با کمک گروه های داشناک افرم و بختیار در تهران کودتای ضد انقلابی را با استفاده از مداخله مسلحانه ارتش تزار در شمال و انگلیس در جنوب ایران اجرا کردند. اما به دلیل فقدان رهبری انقلاب موجب شکست انقلاب گردید.پیروزی مرتجعین و شکست انقلاب ۱۹۰۵، در روسیه تا حد زیادی موجب شکست انقلاب ایران در سالهای ۱۹۰۵-۱۹۱۱ شد. در واقع این انقلاب یک انقلاب ضد فئودالی و ضد امپریالسیت بود که با پیشرفت وسیع عناصر بورژوازی دموکراتیک همراه بود.