مرگ سرخ

  اندیشه انسان درباره هستی و نگرانی آن‌ها به مرگ در روش زندگی آن‌ها تأثیر به سزایی دارد برای آنان که همه هستی انسان را با مرگ پایان‌یافته می‌‌دانند مرگ زشت و منفور است و آنانی که مرگ را سرآغاز زندگی بر‌تر و بهتر می‌‌دانند با گشاده‌رویی این سرنوشت حتمی خویش را می‌‌پذیرند و برای آنان تفاوتی ندارد که مرگ به سراغ آنان رود یا آنان به سراغ مرگ روند. بشر در طول تاریخ واکنش‌های متفاوتی در برابر مرگ نشان داده‌ است. ‌گاه به جستجوی راهی برای جاودانگی پرداخته و گاهی نیز مرگ را انکار کرده است؛ چرا که انسان نمی‌خواهد مرگ را پایان همه چیز بداند. انسان این اشرف مخلوقات نیستی را برنمی‌تابد. «جستجوی آب حیات و آب حیوان، آب زندگانی، نوشابه بی‌مرگی، آب خضر، عین الحیات، نهرالحیات، چشمهٔ زندگانی، آب زندگی و دیگر باورهایی از این دست که در میان ادیان و ملل و ادبیات کشورهای گوناگون به دید می‌‌آید جملگی از کاوش‌های انسانی برای دست‌یابی به عمر جاویدان و گریز از مرگ حکایت می‌‌کند.» هراس و ترس از مرگ و تلاش برای یافتن راهی برای غلبه بر آن چهار هزار سال پیش در اسطوره گیل‌گمش انعکاس یافته است.

پیشنمایش کتاب مرگ سرخ